op een winterse november woensdag

over ritme en respons

Beste Lezer

Afgelopen voorjaar begon ik met het schrijven aan de 8ismeerdan1000 verhalen. Ik hoop dat tot nu toe het lezen ervan voor jou evenveel plezier heeft gegeven als voor mij het samenstellen ervan. Er is materiaal te over voor nog veel meer verhalen en het is mijn wens om die dan ook nog maar zo veel mogelijk te schrijven. 

Het afgelopen voorjaar was mijn plan om allereerst een fundament te leggen voor 8ismeerdan1000 met een paar dozijn posts, alvorens ruchtbaarheid aan het project te geven. Het was een verrassing voor me, dat ook zonder die publiciteit jullie 8ismeerdan1000 tegenkwamen en zijn gaan lezen. 

Mijn gezondheid is helaas niet optimaal, en het vraagt vaak de nodige vindingrijkheid om te typen en te schrijven. Sinds ik een aantal jaar geleden de diagnose van parkinson kreeg, is het tempo van mijn leven flink omlaag gegaan. Dat heeft naast de vele nadelen ook het bijkomende voordeel dat de haast uit mijn leven verdwenen is. Het schrijven gaat dus op een slakkengang, maar met een dosis onverstoorbaarheid is er uiteindelijk altijd wel weer een stuk tekst klaar om te publiceren. 

Desondanks moet ik nu terugschakelen in mijn schrijfactiviteit. Het is al gezegd - het materiaal ligt voor het oprapen - tegelijk blijf ik zoeken naar een voor mij haalbare manier om dit om te zetten in woord en beeld. Afgelopen weken dacht ik eraan om een pauze in te lassen, maar ik ken de waarde van dagelijkse regelmaat in het schrijven. Een betere optie lijkt dan ook om de posts wat korter te maken - een langer verhaal op te knippen in kortere gedeeltes. Ik ga met dit idee aan de slag en mocht je de komende tijd respons willen geven op de artikels - de lengte, frequentie en inhoud - dan is dat heel welkom.

En ten slotte: mijn gezondheid beperkt mijn bewegingsvrijheid en mijn sociale leven. Ik voel me zeer betrokken met de samenleving en de tijd waarin ik leef, maar kan ik daar vaak niet goed meer actief aan participeren. In die situatie biedt het schrijven me een uitgelezen kans om toch een kleine bijdrage te geven aan een wereld met meer verbondenheid en wederzijds begrip.

Naast het dagelijkse leven met mijn gezin is het schrijven mijn venster op de wereld. In de jaren dat ik les gaf, probeerde ik me altijd van te voren zo goed mogelijk voor te stellen hoe een les bij de deelnemers zou overkomen. Nu, tijdens het schrijven, stel ik me voor hoe de toekomstige - en voor het grootste deel onbekende - lezers dit zullen ontvangen. Daar we elkaar niet lijfelijk treffen - dat is nu eenmaal de omstandigheid van de dynamiek van het geschreven en te lezen woord - heb ik als schrijver vaak weinig notie hoe een verhaal landt. Weet dat ik, zoals de meeste schrijvers, het enorm op prijs stel wanneer je - via substack of email - respons geeft op voorgaande en komende artikelen. Op hoofdstuk 1. Creatie volgt immers hoofdstuk 2. Respons!

veel groeten, Peter